- Po skończeniu szkoły podstawowej, wstąpiłem do krynickiej, popularnej "zawodówki" i jako 14-letni uczeń za namową nauczyciela wychowania fizycznego, znanego działacza sportowego Karola Rojny, zapisałem się do sekcji hokejowej Szkolnego Klubu Sportowego "Zryw". Przez trzy sezony reprezentowałem szkołę w rozgrywkach grup młodzieżowych.

Zdzisław Kustra (2004r.) ur. 08.08.1945 r. w Błożowie, woj. Podkarpackie Kariera hokejowa: 1959-62 SKS "Zryw" Krynica 1962-87 KTH Krynica 1992-98 KTH Old Boys Ogółem rozegrał około 1100 spotkań hokejowych. Od 1973-87 kapitan zespołu. Przez całą 33-letnią karierę wierny krynickiemu hokejowi. Zdzisław Kustra (kapitan drużyny KTH w latach '70) Żona Zdzisława - Irena z domu Kawa, czołowa saneczkarka KTH - w 1964 r. w Kufstain zdobyła tytuł mistrza Europy juniorów, 1965 r. - dziesiąta saneczkarka mistrzostw świata seniorów w Davos. Wnuk Kustrów - Jakub Witecki - jest wyróżniającym się zawodnikiem drużyny hokejowej Klubu Młodzieżowego, (od 2007r. w SMS)

W roku 1962 wstąpiłem do KTH, w którym przez niespełna dwa sezony grałem w zespole juniorów. Od 1964 r. do 1987 r. nieprzerwanie występowałem w rozgrywkach ligowych pierwszego zespołu. Po pięciu latach rozstania z hokejem, w roku 1992, po powołaniu przy KTH drużyny Old Boys, postanowiłem powrócić na lodowisko. I tak przez następne 6 lat do 1998 r. przyszło mi uganiać się za hokejowym krążkiem. Kiedy już definitywnie zjechałem z tafli lodowej, miałem już prawie 53 lata. Kto się może pochwalić tymi latami spędzonymi na lodzie? - zadaje pytanie nasz rozmówca Zdzisław Lustra.

- Według Twoich wyliczeń, potwierdzonych przez statystyki klubowe, występy przez okres 33 lat tylko w jednym środowisku hokejowym to absolutny rekord, godny szczególnego podkreślenia, zwłaszcza w okresie obchodów 75-lecia Krynickiego Towarzystwa Hokejowego.

- Ja od najmłodszych lat bardzo pokochałem hokej i tej dyscyplinie poświęciłem się do reszty. Byłem i w dalszym ciągu jestem wierny memu Klubowi KTH. Wiele miałem ofert do reprezentowania innych, bogatszych klubów - z żadnej z nich nie skorzystałem. W czasie mojej kariery hokejowej pod Górą Parkową w sumie rozegrałem około 1100 spotkań i grałem prawie zawsze na pozycji obrońcy własnej świątyni. Przez okres 15 lat byłem kapitanem drużyny, przez 5 sezonów występowaliśmy w gronie zespołów ekstraligi hokejowej.

- Przeglądając Twoją historię występów hokejowych, byłeś również wielkim pechowcem, nie omijały Cię bolesne kontuzje.

- Tak faktycznie było. Szczególnie fatalny był dla mnie sezon 1972/73. W grudniu 1972r. będąc z zespołem KTH na międzynarodowym turnieju w słowackim Popradzie w ostatnim meczu doznałem groźnej kontuzji złamania lewej nogi. Wylądowałem w miejscowym szpitalu. Ale tylko na kilka godzin. Powracający z turnieju nasz zespół w późnych godzinach nocnych, zatrzymał się pod "nemocnicą" w Popradzie celem dowiedzenia się o stan mojego zdrowia. Prezes KTH, a był nim prowadzący dzisiejsze rozmowy ze mną, podszedł do lekarza dyżurnego szpitala z zapytaniem, dlaczego ja wciąż przebywam na wózku lekarskim, na korytarzu szpitalnym. W czasie rozmów prezesa w gabinecie lekarskim, moi koledzy z zespołu w tym czasie wynieśli mnie razem z wózkiem ze szpitala do autokaru. Za niespełna 3 godziny od tego faktu, ówczesny ordynator szpitala w Krynicy, wielki sympatyk hokeja dr Józef Reśko osobiście dokonał mi stosownych czynności chirurgicznych. Wózek lekarski już w dniu następnym został odwieziony do szpitala w Popradzie. Wiem tylko, że załoga dyżurująca tej nocy w szpitalu na Słowacji miała wiele nieprzyjemności za pozostawienie mnie bez opieki przez tyle godzin i za zezwolenie wyniesienia mnie ze szpitala. Po wyleczeniu kontuzjowanej nogi wystąpiłem po raz pierwszy w tym samym sezonie na turnieju o Kryształowy Dzban Krynicy. Graliśmy wtedy z reprezentacją Węgier. Po ostrym starciu przy bandzie, tragedia, ponowne złamanie tej samej lewej nogi. Ale i te pechowe zdarzenia nie miały wpływu na dalszą moją karierę hokejowa, w czasie której te nieszczęścia jakoś mnie już omijały.

- Jak już wspomniałeś, w roku 1987 zakończyłeś karierę zawodniczą. Po pięciu latach znów występowałeś na lodzie jako zawodnik drużyny Old Boys - co Cię do tego skusiło?

- Koledzy powiedzieli mi, że przy KTH zawiązuje się drużyna, w skład której wchodzą byli zawodnicy, którzy tak jak ja zakończyli swe występy w zespole ligowym. Natychmiast wstąpiłem w jego szeregi i przez kolejnych 6 lat występowałem na lodzie. Była to naprawdę bardzo radosna, niezapomniana przygoda. Hokejowa Krynica podziwiała nas za mobilizację i ambicję, jaką wykazywaliśmy w czasie organizowanych turniejów o mistrzostwo Polski. Osobiście wystąpiłem w 6 turniejach, w których trzykrotnie zdobywaliśmy mistrzostwo Polski: w 1995 r. w Janowie, w 1996 r. w Nowym Targu i w 1997 r. w Gdańsku oraz dwukrotnie wicemistrzostwa: w Tychach w 1993 r. oraz w Krynicy w 1998 r. O popularności tych rozgrywek może świadczyć fakt, że na nasze mecze w Krynicy przychodziło prawie po 1000 widzów, widzów na mecz finałowy z Podhalem dopingowała nas prawie 2000 publiczność.

- Czy po tak bogatej karierze hokejowej całkowicie wziąłeś rozbrat z tą dyscypliną sportu?

- Nic podobnego, wciąż żyję hokejem, powracam wspomnieniami do chwil spędzonych na lodzie. Jestem prawie na każdym meczu hokejowym, pomagam w przygotowaniu sprzętu sportowego, szczególne w ostrzeniu łyżew i ich naprawie. Bardzo mnie cieszy, że pomimo wielkich trudności finansowych, piękna hala lodowa tętni hokejowym życiem, szkolona jest liczna grupa młodych hokeistów, rokująca nadzieję powrotu Krynicy do świetności lat 75-lecia Krynickiego Towarzystwa Hokejowego. Tego życzę wszystkim, którym zależy na rozwoju sportu pod Górą Parkową.

Rozmawiał Stanisław Mirek
(wybór zdjęć i informacji biograficznych e2rds)

Zdzisław Kustra - kierownik techniczny I drużyny
jest na każdym meczu "katehetów" (fot.TG)



Pan Zdzisław ostrzy łyżwy hokeistom i jak mówią zainteresowani,
nie ma w tym sobie równych (fot.e2rds)