Jest mecz - i publika.
A w owej publice
Są straszne kibicki
I straszni kibice.

Usiadłem samotny.
Spojrzałem z obawą:
Na lewo kibicka,
A kibic na prawo.
Zadrżałem. Zbielałem.
Przebiegło mnie mrowie.
Pojąłem od razu:
Kibice - wrogowie !

Na przykład kibicka
Się (z lewej) zachwyca -
To (z prawej) krew nagła
Zalewa kibica !
Gdy kibic radosny -
Kibicka w głos gwiżdże,
Gdy klaszcze kibicka -
To kibic znów pysk drze !

A ja między nimi...
To przykrość. Szalona !
Bo on ma butelkę !
A torbę ma ona !

Gdy jednej drużynie
Przyklasnę więc ździebłko,
Kibicka się na mnie
Zamierza torebką !
Natomiast gdy drugiej
Zaczynam bić brawo,
Butelkę podnosi
Ów kibic na prawo.
Gdy jednak zamilknę
(Przez wzgląd na tę flaszkę !)
Znów ona spojrzenie
Przesyła mi straszne !
Więc myślę : niedobrze !
I klaszczę na nowo...

Wtem - co to ? Butelka !
Bliziuchno ! Nad głową !!!
Przepraszam. Chcę przerwać...
Lecz spóźniam się ździebłko,
Bom dostał już flaszką !
Jak również torebką !

Otwieram oczęta
I dziwię się szczerze.
Bielutko. Czyściutko...
Dlaczego ja leżę ?
Po prawej jest lekarz.
Po lewej - lekarka.
A między obojgiem
Dość ostra pogwarka.
A o czym ?
O m e c z u !
Przechodzi mnie mrowie...
Pojmuję : kibice !
Kibice - wrogowie !

A ja między nimi.
To przykrość. Szalona !
Bo on ma strzykawkę !
A lancet ma ona !
Co robić ? ...Zemdlałem...
Rozkosznie...Przyjemnie...
Możecie się kłócić.
Beze mnie !